So eto na nga, this is probably my very first blog..it has to make sense. :) At this moment, ang tanging nasa isip ko lang eh excitement. Hehe. Someone told me that I should think about being a blogger, so here I am now, I did not only think about it, I absolutely gave it a try, right?
So, what would I fuzz about today? Let me see. Hmm, have you ever experienced being in a situation where you have to leave but you simply can't? Like, hindi mo maigalaw ang paa mo palabas ng pinto at kahit anong pilit mo na kumbinsihin ang sarili mo na aalis ka na talaga eh hindi mo pa rin talaga magawa? Hay, lagi akong ganyan, parang hindi ako nasasanay. Weird pero para sa akin, ang hirap-hirap-hiiiiiirrrrrrrraaaaaaaaaap talaga ng isang goodbye. Sinabi pa na "good" eto pero susundan din naman ng "bye" so wala din di ba? There is really no such thing as a happy goodbye.
Magiging happy ka ba kapag sinabihan ka ng jowa mo na "Bye, hindi na kita mahal, may jowa na kasi ako na bago..hmm, mas maganda siya sa'yo, mas mayaman pa. So pano, hanap ka na lang din ng bago mo ha?' O kaya kapag sinabihan ka ng tatay mo ng, "Anak, aalis na ang tatay ha, maging mabait kang bata, ikaw na ang bahala sa pamilya at sa bahay natin. Alam mo kasi lilipat na ako. Wala sa mommy mo ang problema, nasa akin. Pero wag kang mag-alala, wala kang kapatid sa labas at hindi naman ako masyadong lalayo. Diyan lang ako sa bahay ng ninong mo, flatmates kami." Hirap 'no? Milyong beses na siguro tayong namaalam at napagpaalamanan pero hindi pa rin natin kaya maging masaya with a simple goodbye. Seems like we are not getting used to it.
But what's even more depressing is when goodbye was never heard or even felt. Yung tipong in just a blink of an eye, someone or something in your life became out of your grasp. Parang **poof, it became Koko Crunch! Parang nagulat ka na lang, wala na pala sya, so wala ka nang nagawa kundi ang magmukmok sa isang tabi at i-wish kay Santa na bigyan ka ulit sa Pasko ng kagaya ng nawala sa'yo.
Ganun lang naman talaga eh, when something leaves, another one will come which is far better than the one you lost. Tsaka pana-panahon lang yan, kung nawala sa'yo ang isang bagay, baka naman hindi pa siya para sa'yo na makuha ngayon, malay mo sa susunod na birthday mo pa pala, nagmamadali ka lang.
Ayan, medyo antok na ko, dapat ko na siguro tapusin 'to.
Paalis ako bukas.. pero ayooooko pa!!! Hayy.. :(
Goodbye, pen's dropped.
Toot. **off**
So, what would I fuzz about today? Let me see. Hmm, have you ever experienced being in a situation where you have to leave but you simply can't? Like, hindi mo maigalaw ang paa mo palabas ng pinto at kahit anong pilit mo na kumbinsihin ang sarili mo na aalis ka na talaga eh hindi mo pa rin talaga magawa? Hay, lagi akong ganyan, parang hindi ako nasasanay. Weird pero para sa akin, ang hirap-hirap-hiiiiiirrrrrrrraaaaaaaaaap talaga ng isang goodbye. Sinabi pa na "good" eto pero susundan din naman ng "bye" so wala din di ba? There is really no such thing as a happy goodbye.
Magiging happy ka ba kapag sinabihan ka ng jowa mo na "Bye, hindi na kita mahal, may jowa na kasi ako na bago..hmm, mas maganda siya sa'yo, mas mayaman pa. So pano, hanap ka na lang din ng bago mo ha?' O kaya kapag sinabihan ka ng tatay mo ng, "Anak, aalis na ang tatay ha, maging mabait kang bata, ikaw na ang bahala sa pamilya at sa bahay natin. Alam mo kasi lilipat na ako. Wala sa mommy mo ang problema, nasa akin. Pero wag kang mag-alala, wala kang kapatid sa labas at hindi naman ako masyadong lalayo. Diyan lang ako sa bahay ng ninong mo, flatmates kami." Hirap 'no? Milyong beses na siguro tayong namaalam at napagpaalamanan pero hindi pa rin natin kaya maging masaya with a simple goodbye. Seems like we are not getting used to it.
But what's even more depressing is when goodbye was never heard or even felt. Yung tipong in just a blink of an eye, someone or something in your life became out of your grasp. Parang **poof, it became Koko Crunch! Parang nagulat ka na lang, wala na pala sya, so wala ka nang nagawa kundi ang magmukmok sa isang tabi at i-wish kay Santa na bigyan ka ulit sa Pasko ng kagaya ng nawala sa'yo.
Ganun lang naman talaga eh, when something leaves, another one will come which is far better than the one you lost. Tsaka pana-panahon lang yan, kung nawala sa'yo ang isang bagay, baka naman hindi pa siya para sa'yo na makuha ngayon, malay mo sa susunod na birthday mo pa pala, nagmamadali ka lang.
Ayan, medyo antok na ko, dapat ko na siguro tapusin 'to.
Paalis ako bukas.. pero ayooooko pa!!! Hayy.. :(
Goodbye, pen's dropped.
Toot. **off**
hourglass
No comments:
Post a Comment