Magdadalawang taon na din yata ang nakalipas bago ko nasundan ang Dawn Diaries series ko. Higit isang taon akong kinalawang, nawalan ng idea o baka sadyang tinamad lang. Well, kahit na ano pa man ang sabihin ko, excuses lang naman ang lahat ng yun. Maniwala ka man o hindi, hindi na maibabalik pa ang panahon na hindi ako nakapagsulat. But I don't regret it though. Sabi nga nila, everything takes time kaya etong pagsusulat ko, I definitely took the time.
So, ano nga ba ang masasabi ko ngayon sa entry # 2? I'm Gram, by the way, kung hindi mo pa ako kilala. Gram, pero hindi yung sa weight ah. Baka masyado maemphasize ang timbang ko. Gram, in short for "grammar", yung sa English. Pero wala yung konek dito sa entry ko. Konting introductions lang muna.
Okay, let's get this started. Bale for entry #2, gusto ko lang ishare yung experience ko lately. Let's begin with a question. Naramdaman mo na ba na parang ang babaw ng emotions mo? Yung tipong, when you hear a good song, you get touched easily; or when you talk to someone, you get inspired o kahit na yung kapag may napanood ka lang na something na kakaiba, parang pumapasok yun sa puso mo at hindi mo namamalayan, umiiyak ka na pala. Ako kasi ganyan lately.
For so many years in my life now, I consider myself as a strong person. Too strong that I have closed my heart to any form of strong emotions like love and anger. Hindi mo ako mapapaiyak nang basta-basta at sabihin na lang natin na, para akong laging walang emosyon. Pokerface kumbaga. Pero I'm just surprised na sa ngayon, parang sobrang fragile ng emotions ko to the point na parang slowly, I am opening myself up to the world again. Yes, again..because perhaps, I shut all my doors to life just because of a past that I was stuck with. Ilang taon akong nabilanggo sa mga malulungkot na nangyari sa buhay ko kaya para akong naging manhid sa kung ano mang emosyon na dapat kong maramdaman.
So, anong point? Well, narealize ko lang naman na kahit pala anong pilit natin na isarado ang puso at isipan natin sa realidad, sa tunay na mundo, hindi natin ito maiiwasan because our emotions will always come in between. Walang tao na walang emotion because like everything else, our emotions are just there, waiting for us to acknowledge them. Ano man ang sakit na dulot ng kahapon, dapat open pa rin tayo sa lahat ng pwede nating maramdaman at present o sa mga susunod na araw, buwan o taon pa man.
We should be able to express how we truly feel because in that way, we'll make the most of our lives. Mahirap din namang magtago ng nararamdaman forever. If something has to be kept a secret, remember that it will only be temporary. Kung meron tayong kinakatakutan, don't make it a big deal and overcome it instead. Kung may gusto tayo na maachieve, go lang. Pursue it wholeheartedly. Give your 101% kung pwede.
Huwag kang matakot na harapin ang mga emosyon mo dahil bahagi sila ng pagkatao mo.
So, ano nga ba ang masasabi ko ngayon sa entry # 2? I'm Gram, by the way, kung hindi mo pa ako kilala. Gram, pero hindi yung sa weight ah. Baka masyado maemphasize ang timbang ko. Gram, in short for "grammar", yung sa English. Pero wala yung konek dito sa entry ko. Konting introductions lang muna.
Okay, let's get this started. Bale for entry #2, gusto ko lang ishare yung experience ko lately. Let's begin with a question. Naramdaman mo na ba na parang ang babaw ng emotions mo? Yung tipong, when you hear a good song, you get touched easily; or when you talk to someone, you get inspired o kahit na yung kapag may napanood ka lang na something na kakaiba, parang pumapasok yun sa puso mo at hindi mo namamalayan, umiiyak ka na pala. Ako kasi ganyan lately.
For so many years in my life now, I consider myself as a strong person. Too strong that I have closed my heart to any form of strong emotions like love and anger. Hindi mo ako mapapaiyak nang basta-basta at sabihin na lang natin na, para akong laging walang emosyon. Pokerface kumbaga. Pero I'm just surprised na sa ngayon, parang sobrang fragile ng emotions ko to the point na parang slowly, I am opening myself up to the world again. Yes, again..because perhaps, I shut all my doors to life just because of a past that I was stuck with. Ilang taon akong nabilanggo sa mga malulungkot na nangyari sa buhay ko kaya para akong naging manhid sa kung ano mang emosyon na dapat kong maramdaman.
So, anong point? Well, narealize ko lang naman na kahit pala anong pilit natin na isarado ang puso at isipan natin sa realidad, sa tunay na mundo, hindi natin ito maiiwasan because our emotions will always come in between. Walang tao na walang emotion because like everything else, our emotions are just there, waiting for us to acknowledge them. Ano man ang sakit na dulot ng kahapon, dapat open pa rin tayo sa lahat ng pwede nating maramdaman at present o sa mga susunod na araw, buwan o taon pa man.
We should be able to express how we truly feel because in that way, we'll make the most of our lives. Mahirap din namang magtago ng nararamdaman forever. If something has to be kept a secret, remember that it will only be temporary. Kung meron tayong kinakatakutan, don't make it a big deal and overcome it instead. Kung may gusto tayo na maachieve, go lang. Pursue it wholeheartedly. Give your 101% kung pwede.
Huwag kang matakot na harapin ang mga emosyon mo dahil bahagi sila ng pagkatao mo.
hourglass
No comments:
Post a Comment